آزادي بيان در فرهنگ رب النوعي - نوشته شده - فرورودین 85

برگرفته از ويژه نامه فروردين ديدگاه

آزادي بيان در فرهنگ رب النوعيآزادي انديشه و بيان دو مقولهء جدا از هم هستند. به نظر من نمي توان از انديشيدن جلوگيري کرد. «دهانت را مي بويدند» اما نمي توانند به درون تو رخنه کننند و نگذارند که بينديشي. تو را به زنجير مي کشند، اما نمي توانند قوهء بررسي مسائل را از تو بگيرند. قلم ها را مي شکنند، زبان ها را مي بُرند، اما انسان به انديشيدن ادامه مي دهد.آزادي انديشه نه گرفتني است و نه دادني. آزادي انديشه هست، چون انسان هست، و چون انسان هست، انديشيدن هست.در نقطهء مقابل آزادي انديشه، که بر خواست و توان «فرد» استوار است، آزادي بيان از حيطهء قدرت فرد خارج شده و در روابط و ضرورت هاي اجتماعي شکل و معنا پيدا مي کند. «انسان» حاکم بر بود يا نبود «انديشيدن» است، اما تنها نوادر هستند که مي توانند «عملا» آزادي بيان (به معني اخص کلمه و به دور از ظاهر سازي) را تابعي از قوانين گروهي و اجتماعي، ندانسته و انديشهء خود را حتي با فدا کردن جان بيان کنند. تاريخ بارها نشان داده که پايبندي اين نوادر علمي، هنري و روشنفکري به آزادي بيان، شالودهء جامعه اي بهتر را پايه ريزي کرده است.در مقابل اين نوادر، دکترين محدود کردن آزادي بيان با توجه به «درک از ضرورت ها»، «زمان و مکان بيان»، و «فعل و انفعالات» سياسي، اقتصادي و يا اجتماعي، و با تأکيد و دعوت به سکوت و خود سانسوري «در حال» براي رسيدن به «نظام موعود» در آينده، خودنمايي مي کند.

ادامه مطلب>>>>