[اعتماد ملی، 14 اردیبهشت 1388]
يک قرن است که ناله آزادي بيان سر ميدهيم و هنوز سوداي آن را داريم و براي يافتن مقصر همواره گناه را به عهده همديگر مياندازيم حال آنکه حکومتها و روشنفکران و تحصيلکردگان و احزاب و توده مردم، هر کدام به نوعي در آن سهيماند. پرداختن به نقش و سهم هر يک مجالي فراخ ميطلبد. سالياني است که براي آزادي مديحه سرودهايم و غم فراق و شوق وصالش را داشتهايم چندانکه اين همه تکرار به دلزدگي انجاميده است چه براي شناخت درست موضوع و دوري از ملال تکرار و جذابيت و راهگشايي، بايد از بحثهاي کلي و فلسفي اجتناب کرد و عينيتر سخن گفت که البته اين هم خط قرمزهاي خود را دارد.
يک قرن است که ناله آزادي بيان سر ميدهيم و هنوز سوداي آن را داريم و براي يافتن مقصر همواره گناه را به عهده همديگر مياندازيم حال آنکه حکومتها و روشنفکران و تحصيلکردگان و احزاب و توده مردم، هر کدام به نوعي در آن سهيماند. پرداختن به نقش و سهم هر يک مجالي فراخ ميطلبد. سالياني است که براي آزادي مديحه سرودهايم و غم فراق و شوق وصالش را داشتهايم چندانکه اين همه تکرار به دلزدگي انجاميده است چه براي شناخت درست موضوع و دوري از ملال تکرار و جذابيت و راهگشايي، بايد از بحثهاي کلي و فلسفي اجتناب کرد و عينيتر سخن گفت که البته اين هم خط قرمزهاي خود را دارد.