پاسخ به اشكالات عبدالکریم سروش درباره وحي و قرآن - ‏سفير حق و صفير وحى ‏

[بخشی از پاسخ حسینعلی منتظری به اشكالات عبدالکریم سروش درباره وحي و قرآن - ‏سفير حق و صفير وحى ‏]

‏جناب آقاى دكتر سروش دامت توفيقاته تبيين نظريه خود را اين گونه‏ ‏ادامه داده اند: ‏ ‏"آيا درست تر نيست كه اين قبض و بسط را در وجود پيامبر ببينيم كه‏ ‏چون آموزگارى درمانگر (شفا و تعليم را قرآن دو رسالت اصلى رسول‏ ‏مى‎داند) براى دادن دروسى چند (همان نكته هاى حكمت و ميوه هاى‏ ‏نبوت كه او از فرط لبريزى و بهجت مى‎خواست با ديگران در ميان‏ ‏بگذارد - (يعلمهم الكتاب والحكمة) (جمعه ، 2) و گشودن گره هايى‏ ‏چند (كه دردمندانه و مشفقانه از آنها رنج مى‎برد - (عزيز عليه ما‏ ‏عنتم) (توبه ، 128) به بعث و انگيزش الهى پا به مدرسه اجتماع مى‎گذارد‏ ‏و به تعليم جاهلان و درمان بيماران مى‎پردازد. دستمايه اصلى او همان‏ ‏جان پاك و زندگى پر آزمون و دل دردمند و خيال هنرمند اوست كه‏ ‏جبرئيل را هم (به زبانى دينى) به آستانه عقل مى‎كشاند و او را به رويت‏ ‏حقايق واپسين و بازخوانى تجربه هاى زندگى موفق مى‎كند. حكايت‏ ‏حيات و جهان را كه در چشم او اينك چهره ديگرى يافته اند، با‏ ‏مخاطبان درميان مى‎گذارد و با بهجت و بلاغت تمام با آنان از‏ ‏كشف هاى تازه اى كه نصيبش شده است سخن مى‎گويد: از اينكه جهان‏ ‏را روشن مى‎بيند و به روشنى مى‎بيند كه جهان بر پاى خود نايستاده‏ ‏است ، و همه چيز الهى است ، و او همه جا حضور همه جانبه دارد،‏ ‏و چون خورشيدى همه آفاق را روشن كرده است . به هرجا روكنى با او‏ ‏روبرو مى‎شوى . باد و باران را او مى‎فرستد، گياهان را او مى‎روياند،‏ ‏جان ها را او مى‎دهد و مى‎ستاند، زندگى كاروانى است روانه به‏ ‏مقصدى ، آدمى را بيهوده نيافريده اند. چشمان ناظرى در عالم هست كه‏ ‏نيك و بد را تميز مى‎دهد. به خود مى‎نگرد كه روزى يتيمى بينوا و گمراه‏ ‏بود و اينك دلى روشن و جانى هدايت يافته و همسرى ثروتمند دارد و‏ ‏اين همه را از خدا مى‎بيند و مى‎گيرد: (الم يجدك يتيما فآوى و‏ ‏وجدك ضالا فهدى و وجدك عائلا فاغنى) (سوره ضحى) و‏ ‏سپاسگزارى و نيكوكارى را پاسخ اين همه انعام مى‎شمارد و به شاگردان‏ ‏درس شاكرى و فرمانبردارى مى‎دهد و از نافرمانى و منعم ناشناسى و‏ ‏كجروى و خودخواهى و "جاهليت " شاگردان گله مى‎كند... .

ادامه مطلب >>>>